Książe Mgły - Carlos Ruiz Zafon

Tytuł: Książe Mgły (polski)

         El Principe de la Niebla (oryginalny)

Autor: Carlos Ruiz Zafon

Rok: 1993

Nota od wydawcy:

Wiele lat musiało upłynąć, by Max zapomniał wreszcie owo lato, kiedy odkrył, właściwie przypadkiem, istnienie magii.

Rodzina Caverów(trójka dzieci Max, Alicja, Irina, i ich rodzice) przeprowadzają się w roku 1943 do małej osady rybackiej na wybrzeżu Atlantyku. Zamieszkuje w domu należącym niegdyś do rodziny Fleischmannów, których dziewięcioletni syn Jacob utonął w morzu. Od pierwszych dni dzieją się tutaj dziwne rzeczy; nocą w ogrodzie Max widzi posągi artystów cyrkowych. Dzieci poznają kilkunastoletniego Rolanda, od którego usłyszą różne ciekawostki o miasteczku i o zatopionym pod koniec pierwszej wojny statku. Poznają również dziadka Rolanda, latarnika Victora Kraya. To on opowie im o złym czarowniku, Księciu Mgły, który gotów jest spełnić każde życzenie lub każdą prośbę, ale w zamian żąda bardzo wiele. Coś, co dzieciom wydaje się jeszcze jedną miejscową legendą, niebawem okazuje się zatrważającą prawdą.

Carlos Ruiz Zafón (ur. 1964 w Barcelonie) zyskał światowy rozgłos dzięki bestsellerom Cień Wiatru i Gra Anioła, wydanym w Polsce nakładem wydawnictwa MUZA SA. Opublikowana w 1993 roku, wyróżniona Nagrodą Edebé, powieść Książę Mgły jest pierwszą książką w dorobku pisarza.

Recenzja:

Coś mnie skłoniło do zakupu tej książki, może okładka? a może potrzebowałam jakiejś krótkiej, lekkiej przygodówki? Może nazwisko słynnego autora? Sama nie wiem… jednak, czy warto sięgać po książki tylko dlatego, że napisał je ktoś znany i ceniony? Czy wszystkie książki dobrych pisarzy są równie dobre?

Historia opowiada o Maksie, który wraz z rodzicami i dwiema siostrami przeprowadza się na wieś z dala od panującej wojny. Chłopiec nie jest zadowolony z decyzji rodziców, jednak wraz o odkryciem tajemniczego ogrodu posągów tuż za domem i pudła z filmami nakręconych przez poprzedniego właściciela, chłopiec coraz bardziej przekonuje się do tego miejsca. Rodzeństwo poznaje mieszkającego nie daleko chłopca - Rolanda, który opowiada im miejscowe legendy.

Od tej pory wszystko się zmienia, wokół Maksa zaczynają dziać się dziwne rzeczy i szybko okazuje się, że miejscowe legendy mają w sobie więcej prawdy niż mogłoby się wydawać. Z wyjaśnieniami przychodzi im dziadek Rolanda, stary latarnik Victor Kray. Czy poznanie prawdy pozwoli Maksowi  zapobiec rozwojowi strasznych wydarzeń? Jaką rolę w całej historii odegra jego mowy przyjaciel Roland? Czy posągi za domem chłopca mają coś wspólnego z historią sprzed lat?

Powiem szczerze, książka mi się nie podobała. Wydaje mi się, że choć sam pomysł nie jest zły, to historia jest niedopracowana. W zasadzie jest to powieść na jeden wieczór, mnie jednak znudziła i czytałam ją o wiele dłużej. Język jest łatwy, prosty, adresowany do młodego czytelnika, w historii brakuje mi opisów miejsc, co jednak dla niektórych może być plusem.

Nie przekonałam się do Zafon’a, to kolejna książka tego autora, która mi się nie podoba. Nie trafia on do mnie swoim stylem pisania. Jest to kolejny dowód na to, że sławny pisarz wcale nie musi wypuszczać spod swego pióra samych bestselerów…

Podsumowując, nie jest to książka którą trzeba znać, no chyba, że ktoś lubi Zafon’a i wszystkie jego dzieła. Ja kolejny raz przekonałam się, że jego twórczość do mnie nie przemawia i chyba póki co skończę próby przełamania się do tego autora. Wydaje mi się, że istnieje wiele innych lepszych książek, które warto przeczytać. Oczywiście nie mogę napisać, że historia jest totalnie zła i beznadziejna, otóż nie, jest w niej kilka plusów. Mimo wszystko prędzej trafi ona do młodszych czytelników  niż przekona starszego i dlatego też polecam ją głównie tym pierwszym. 

Ocena: 3/6

Recenzja bierze udział w wyzwaniu "Klucznik"

Literatura europejska

Recenzja bierze udział w wyzwaniu "Czytam fantastykę 2014"